ουφ....

Έπειτα από αμέτρητες ώρες ανίας και αφόριτης ζέστης
(λες και βρίσκομαι στη Σαχάρα) καταστάλαξα στο εξής συμπέρασμα....
Η ζέστη επηρεάζει τα εγκεφαλικά μου κύτταρα..
Τα οποία στην παρούσα φάση τα νιώθω τηγανιτά με σως απο τζατζίκι στο πλάι δεξία.
Και επιστροφή δε θα έχουν τα καημένα..
Κι όχι τίποτα άλλο...μου χτύπησε το καμπανάκι κάποιος καλός φίλος...
Η ποσότητα τους έχει αρχίσει και μειώνεται δραματικά..
Που θα πάει θα βρω λύση..

Ως τότε όμως θυμάμαι..

Θυμάμαι τον αλκοολικό δάσκαλο που είχα σε όλο το Δημοτίκο...(ναι, και στις 6 τάξεις)
Ο οποίος, στο διάλειμμα, αφού έκανε μια βόλτα στο καφενείο του χωρίου, ερχόταν με μάτια εωσφόρου και έβγαζε όλο το άχτι και το αντριλίκι του (τι έκφραση και αυτή!!) στα λίγο πιο ζωηρά παιδάκια της τάξης..

Ο κύριος λοιπόν αυτός (α, ξέχασα,θρησκόληπτος, σε βαθμό αηδίας, γιος παπά..του οποίου ο αλκοολισμός εξηγείται σύμφωνα με τον Φρόιντ, από την ακατάπαυστη επιθυμία του να έρχεται σε επαφή με το θεο, μέσα από το σώμα και το αίμα του ΄Γιού Του...
"Καλό Κουταλάκι¨..υποψιάζομαι πως την ώρα που έλλειπε ο πατέρας του από το ιερό έπινε όλα τα αποθέματα του αίματος του Χριστού.)
είχε πιάσει τους γονείς μου όταν πήγαινα τρίτη δημοτικού και τους είχε πε πως διαπιστωσε από τα σκέφτομαι και γράφω μου, ότι είμαι φαντασιόπληκτη...

Αχ.. Έτσι που λέτε, ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό, που έπρεπε να γίνει κάτι για να δαμαστεί η φαντασία μου..

όσο και αν προσπάθησε΄, με 1002 τρόπους -προσβλητικούς εννοείται- να με φέρει στον ίσιο δρόμο της πεζής του αλκοολικής πραγματικότητας δεν τα κατάφερε ποτέ...

Τώρα τον βλέπω στο δρόμο και δεν ξέρω ποιόν να λύπηθώ περισσότερο.. Αυτόν που τον τρώνε κάθε λογίο τύψεις για πράγματα που έκανε και δεν έκανε.. ή εμένα που μπορώ να καταλάβω και να λυπηθώ για αυτόν..

Αυτή ήταν η πρώτη και καθοριστική μου επαφή με την ωμή πραγματικότητα του καθωσπρέπει κόσμου τους....(Γιατί αυτός ο κόσμος δικός μας δεν είναι..)

Μια επαφή που με πέταξε μακρία από την παιδικότητα μου και την προστατευτική αγκαλία τον γονιών μου,στυγνά και αστραπιαία.


Βέβαια οφείλω να ομολογήσω τουλάχιστον σε εσάς ότι ακόμα γράφω όμορφα "σκέφτομαι και γράφω......¨

Tώρα όμως χωρίς ίχνος φαντασιοπληξίας, κάθως όλα αυτά που συμβαίνουν ξεπερνάνε τη φαντασία κάθε φαντασιόπληκτου μπόμπιρα..
Αυτό δεν το ανακάλυψε πότε ο δασκαλός μου..
Επιστροφή στη χαμμένη μας παιδικότητα?
Τι λέτε??