ΚΑΤΙ... (νομίζω δηλαδή)

Αρκεί μια ευχάριστη, γεμάτα φωτεινά, πολύχρωμα λαμπιόνια και φάτνες εικόνα να αγαλιάσει τις σκατένιες καρδιές και τις βρώμικες ενσυνείδητα ζωώδεις αντιδράσεις ανωτερότητας μικροαστικών ΚΑΤΙ?

Αρκεί το πνεύμα των ημερών να αποδομήσει σταθεροποιημένες ανάξιες αξίες μιας αστικής ηθικοπλαστικής κοινωνίας που κατατάσσει σε καλάθια πολυκαταστημάτων τις ανθρώπινες ζωές με διαχωριστικό κριτήριο το φύλο, την καταγωγή και την οικονομική επιφάνεια?

Αρκούν τα γενέθλια του μικρού Χριστούλη *, ο οποίος δίδαξε σε όλους την αγάπη και την προσφορά, να κάνουν τα παραπάνω ΚΑΤΙ λίγο λιγότερο τίποτα?

*(Βασιλικό το αίμα που κυλούσε στις φλέβες του μικρού Μεσσία που ήρθε να γλιτώσει τον κόσμο από τον πόνο, τη δυστυχία και τα βάσανα..που ήρθε στη γη επιλέγοντας τη φυσική φθορά για την σωτηρία όλων μας.Ο φαινομενικά φτωχός και κατατρεγμένος ήταν ένας άρχοντας.. Δεν ήταν ένα απλό παιδί του λαού... )

Επειδή ακριβώς δεν αρκούν δημιουργήθηκαν, μόνο και μόνο για να καθαρίζουν οι πλαστές συνειδήσεις και να νιώθουν τα ΚΑΤΙ άνθρωποι.

Χριστούγεννα μεσημέρι..

Σε δρόμο επαρχιακής πόλης, μετανάστης έχει πέσει μεθυσμένος, μισολιπόθυμος από το αλκοόλ, με κίνδυνο φυσικά να τον πατήσει διερχόμενο όχημα.

Δεν ενοχλούσε και δεν αποτελούσε απειλή για κανέναν παρόλα αυτά..

Οι άνθρωποι που τον είδαν επέλεξαν να πάρουν τηλέφωνο την αστυνομία για να έρθει να τον μαζέψει, να το ξεφορτωθούν..

-Μα ρε παιδιά γιατί την αστυνομία, ο άνθρωπος χρειάζεται νοσοκομείο

-Την αστυνομία, αυτοί χρειάζονται σε τέτοιες περιπτώσεις, αυτοί ξέρουν τι θα τον κάνουνε, γέλιο σαρδόνιο αμολιέται από τα σφιχτά χείλη από υπεροχή που δεν βρίσκεται σε θέση ανάλογη, ελληνάρας γαρ.

Αυτό που καθόρισε ποιόν αριθμό θα πληκτρολογίσουν στο τηλέφωνο ήταν μια μικρή διαφορά χρώματος. Ένα τσακ πιο λευκός να 'ταν θα είχε δικαίωμα στην παροχή βοήθειας.

Χριστούγεννα βράδυ

Σε συνοικιάκο καφενείο..

Ένα μικρό κοριτσάκι, ζωγραφίζει με τις ξυλομπογές του

Κάθεται στην ίδια καρέκλα με τον μικρό της φίλο και του δείχνει το δημιούργημά της.

Αστραπιαία σχεδόν ακούγεται η φωνή του Πατριάρχη της οικογένειας που διατάζει το μικρό του δούλο να φύγει δίπλα από το αγόρι.

Η κίνηση αυτή της κόρης έθιγε την βαρύτητα και την αξία του πατέρα της.

Μπορώ να φανταστώ και τη συνέχεια στη διάρκεια των χρόνων.

Η λυσσαλέα αρρενωπότητα του πατέρα θέτει τα όρια στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο μυαλό, στις κινήσεις και στα λόγια της κόρης και αυτό γιατί δεν γεννήθηκε γιος.

Βλέπεις ο δύστυχος, είναι άξιος λύπης διότι η γυναίκα του αποδείχτηκε κοριτσομάνα η άτιμη, δεν μπορεί να του γεννήσει σερνικό.

Η σπορά των ενοχικών συνδρόμων, του διαχωρισμού, της καταπίεσης και της κατωτερότητας απέναντι στον Πατέρα- θεό έγινε

Μένει μόνο η τακτική και καθημερινή φροντίδα τους για να πάρει καρπούς

Υ.Γ Να ενημερώσω τους λάτρεις της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι πως σημασία δεν έχει η βαθιά γνώση του φαίνεσθαι που πλασάρεται, ούτε τα λόγια που λέγονται για να ειπωθούν, ως δείγμα υπεροχής.

Αυτό που μένει είναι οι δράσεις που ποτέ δεν έκανες

και η ακινησία που διέπει τη σκέψη

Λιγοκρίνεις για να μην λογοκριθείς

Κλασική τακτική, βαθιά ριζωμένη

Χαιρετώ..