Κάτι sureal στα όρθια..

Απόψε

Στο κεφάλι μου τριγυρνούν λόγια του Λιαντίνη από μια διάλεξή του με θέμα:

Ο Θεός πέθανε

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο

Τον σκότωσα εγώ σήμερα το πρωί ενώ έπλενα τα δόντια μου

Και χθες την ώρα που άλλαζα σερβιέτα

Και προχθές την ώρα που έπινα καφέ και έστριβα τσιγάρο

Και πέρσι τέτοια εποχή που ξεσκαρτάριζα συνειδήσεις και πάλευα με ψοφίμια

Και όταν ήμουν πιτσιρίκα κάθε φορά που εγκλωβιζόμουν στα γαμημένα πρέπει του

(τότε ήταν μπουκιά και θάνατος, πίστευα πως με τη θεία κοινωνία τον τρώω λίγο λίγο και κάποια στιγμή θα τον αποκάμω τον μπάσταρδο, τζίφος..δεν τελείωνε ποτέ)

Ο θεός πεθαίνει μέσα μας εκατομμύρια φορές...Έτσι για πλάκα

Πάλι τα ίδια..

Είναι 12 η ώρα, είναι η ώρα των τρελών..

Για ακόμη μια φορά θα πέσω για ύπνο ακούγοντας επαναλαμβανόμενα Αρλέτα, από τον άγνωστο γείτονα του διπλανού διαμερίσματος.

Νέο κύμα..

Εύπεπτη βρωμιά..

Κάτι σαν τα ΓΚΟΥΝΤΗΣ της εποχής....

ΥΓ: Ρε λες να μένει δίπλα η Αρλέτα??Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά....