Φόβος Σου,Μου, Του

Και ενώ θεωρούσα χρόνια τώρα, ότι τα όνειρα.....
είναι μεγάλα,
πολύχρωμα,
φτερωτά,
δεν έχουν φύλο ή φυλή,
μιλούν πολλές γλώσσες και μαζί με αυτές και κάποιες άλλες ακόμα, άγνωστες σε εμάς,
πετούν και μπορούν να πάνε παντού σε κλάσματα δευτερολέπτου,
έχουν αρώματα από λουλούδια, φρούτα, μπαχάρια, φαγητά και γλυκίσματα,
ότι μπορούν να σου φέρουν ακόμα και τη θαλάσσια αύρα στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι που έχεις κλειστεί (ηθελημένα ή μη),
ότι μπορούν να γίνουν ,αν και άυλα, σώματα αυτόφωτα
και ότι δεν δέχονται όρια και διαχωρισμούς... γελάστηκα

Για την ακρίβεια πιάστηκα μαλάκας.
Μαλάκας από την αρχή (στηριζόμενη σε μια ρομαντική πτυχή που διαβρώθηκε..)
Πόσο μάλλον τώρα.
Τώρα που τα όνειρα για να κυκλοφορούν στους δρόμους κάθε νεκρής μητρόπολης πρέπει να είναι....
Κουκουλωμένα από την κορφή ως τα νύχια, να μην αναγνωρίζονται
Για να μη φαίνεται το χρώμα τους καθόλου
Να 'ναι άχρωμα και άοσμα
Να μιλούν μια και μόνο γλώσσα (η οποία θα ετεροκαθορίζεται από τον χώρο)

Διότι, οποιαδήποτε από τα παραπάνω είναι ένδειξη.
Ένδειξη ενοχής και κατωτερότητας
Τα όνειρα, σήμερα δεν κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους
Φοβούνται
Τα όνειρα, δεν είναι για όλους
Τα όνειρα, έχουν και αυτά τους περιορισμούς τους
Κι αυτά εξαρτώνται από το χρώμα σου, μου, του
Τη μιλιά σου, μου, του
Τη μυρωδιά σου,μου, του

Ναι, τα όνειρα μου ήταν πολύχρωμα όπως και εγώ, πριν μου βάλουν τη στάμπα του ξένου
Ο δικός σου εγκέφαλος (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει) ήταν μαύρος εξαρχής?