Μαύρο φως

Άρχισα σταδιακά, σχεδόν μηδαμινά να χάνω την όραση μου


Ξεκίνησε κάτι σαν ζάλη την πρώτη μέρα
Ίλιγγος αδιαπέρατης κουραστικής καθημερινότητας.
(Ναι, είναι πλεονασμός. Η έννοια καθημερινότητα κουράζει από μόνη της.)


Συνέχισε σαν θολούρα, θαμπάδα της ατμόσφαιρας.


Τότε σκέφτηκα πως ίσως κάτι μας ρίχνουν στον καφέ και μας ποτίζουν ανασφάλεια και αβεβαιότητα για οποιαδήποτε παραδοχή και δράση.


Κι ότι ίσως, είναι κάτι που το έχουν όλοι, απλά κανένας δεν το λέει.
Προσποιήθηκα λοιπόν για 3 μήνες και κάτι ότι δε συμβαίνει τίποτα.
Είμαι φυσιολογική λέμε.


Έπειτα η θαμπάδα έγινε πέπλο ομίχλης που μου έκρυψε κάθε υπόνοια άζωης ζωής και απάνθρωπης έκφρασης.


Άρχισα να ανησυχώ
Πανικοβλήθηκα


Τότε ήταν που άρχισα να φωνάζω


Και τότε ήταν που άρχισα να καταλαβαίνω και να βλέπω


Τρία χρόνια και κάτι έχουν περάσει από τότε
Και θέλω να ομολογήσω στον εαυτό μου και όχι μόνο, πως....


το σκοτάδι του τώρα μου είναι πιο φωτεινό από το φως του χθες μου.


Κι ότι τελικά, πρέπει να χάσεις το "δρόμο" σου για να χαράξεις μόνος τη δική σου πορεία.
Κι ότι στο σκοτάδι βλέπεις τόσα, που στο φως δε θα δεις πότε.
Κι ότι το "λευκό" έχει απομυθοποιηθεί πια στα μάτια και στο μυαλό, όπως και το "μαύρο" έχει πάρει τη θέση του.. (θύμα προπαγάνδας κι αυτό)


Κι ότι ......
Κι ότι.......

Κι όλα αυτά τα λέω σε εσένα που άδικα και άθελά  σου 

με έριξες στο "μαύρο" μας φως.