Βολτάροντας λιγάκι πριν το θέρος...

Απόγευμα Τετάρτης κατηφορίζοντας την Ασκληπιού..

Η ζέστη συνωμοτεί με το μυαλό ώστε να αρχίσουν οι παραισθήσεις της παράνοιας.

Κρατιέμαι.. 

Με νύχια και με δόντια γαντζωμένη στο χείλος του παγωμένου μπουκαλιού μου με νερό και στις σκιές των τοξικών δέντρων της μητρόπολης που επιμένουν να επιβιώνουν κόντρα στις συγκεντρώσεις διοξειδίου του άνθρακα..

Πλάκα πλάκα, είναι από τις λίγες συγκεντρώσεις που χωρίς φραγμούς και όρια επιτρέπει ο "πολιτικός" σχεδιασμός να υπάρχουν και να κυκλοφορούν ανεμπόδιστα.

Τις θέλουμε κύριοι τις συγκεντρώσεις αυτές, τις γουστάρουμε...πως να το κάνουμε..όπως καθετί άλλο τοξικό. 

Κι ενώ πορεύομαι στο καλά μαθημένο και περπατημένο άγνωστο αδιέξοδο της πόλης, μέσα στη ζέστη του μεσημεριού, συνειδητοποιώ ότι βρίσκεται μπροστά μου, ολοζώντανος, με σάρκα και οστά ο  Μάνος Ξ.

Λιωμένος από (τα)ξύδια και φορώντας μια μπλούζα με φωτογραφία δικιά του.

Χωρίς να πω λέξη, με μυαλό και σώμα παγωμένο μέσα στον καύσωνα, τον ακούω να μου λέει...

Ότι δεν μπορώ να φανταστώ πως νιώθει κάθε πρωινό όταν κοιτά το πρόσωπό του στον καθρέπτη..

Και πως τελικά, η μπλούζα καμουφλάζ που φορά για παραπλάνηση δε βοηθά καθόλου..

Έφυγε, λες και δεν τον συνάντησα πότε

Λες και είχαν αρχίσει ήδη οι παραισθήσεις της ερήμου

Με σκέψη κενή και με βλέμμα σφουγγάρι, ώρα μετά κοντοστέκομαι σε φανάρι της πόλης

Μεσήλικας, απευθύνεται  σε νεαρό με μάτια σκοτεινά και δύναμη στα χέρια:

-(Μεσ) Τώρα?

-(Νεαρ) Ναι..(με διεισδυτικό βλέμμα απορίας και άγνοιας)

-(Μεσ) Τώρα?

-(Νεαρ) Ναι

-(Μεσ) Τώρα?

-(Νεαρ) Αν όχι τώρα, πότε??

Ο Μεσήλικας αναθάρρησε τότε και άρχισε να τρέχει με φόρα προς τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Προσπαθούν οδηγοί να τον αποφύγουν μα εκείνος επιδιώκει επιδεικτικά την μετωπική σύγκρουση με κάποιο όχημα.

Τον απέφυγαν όλα.

Με μια μικρή αμυχή στο πρόσωπο και τη σκοτεινιά που έκλεψε από το βλέμμα του νεαρού "εντολοδόχου" σηκώνεται, φορά τα γυαλιά του και προχωρά....ίσως στην αναζήτηση κάποιου άλλου ηθικού αυτουργού στο έγκλημα κατά της ζωή (?) του...

Και αυτό που με συγκλόνισε, δεν ήταν άλλο από το ότι

εκείνο που έσπρωξε τον μεσήλικα δεν ήταν η δύναμη στα χέρια του νεαρού, αλλά η δύναμη των λέξεων, που βρίσκουν χαραμάδα και ξετρυπώνουν τη στιγμή που εκείνες επιθυμούν και είναι ικανές να τελειώσουν μια ζωή και να καταδικάσουν ισόβια μια άλλη.

Σχεδόν μηχανικά, απομακρύνομαι, έχοντας ήδη την υποψία της οφθαλμαπάτης στο μυαλό. 

Υποψία που επεξηγεί τις οάσεις παράνοιας στην αστική νησίδα.

Μη δίνοντας λοιπόν και τόση σημασία στα γεγονότα γύρω μου, αμφέβαλλα ακόμα και για το πόση ώρα ήμουν στο δρόμο και για το αν τελικά πήρα το εισιτήριο που θα με οδηγούσε στον προορισμό του θέρους μου...

Στη διαδρομή , αιώνα αντιστάθηκα.

Αντιστάθηκα .

Αντιστάθηκα.

Και ενέδωσα, ενέδωσα, ενέδωσα...ακόμα περισσότερες φορές.

Καθώς η μέρα έσβηνε είπα να επιστρέψω στο χάρτινο κλουβί μου με αστικό, κι εκεί....στη στάση του λεωφορείου στην Καλλιδρομίου, συνειδητοποίησα πως η μέρα μου που φάνταζε σουρεαλιστική απέκτησε τον ρεαλισμό που της αξίζει.

Δίπλα μου περίμενε αστικό και ο αρκουδολαγός της φωτογραφίας.

Διότι πόσο σουρεαλιστικό μπορεί να είναι κάτι τέτοιο μέσα στο χάος των ψευδαισθήσεων και της ζέστης..???

Υ.Γ.1. Από ότι έμαθα μετά, πιάνοντας του την κουβέντα, ανήκε και αυτός στο εργατικό μεταναστευτικό σώμα . Είχε αναγκαστεί να μεταναστεύσει και να γίνει Αθηναίζος μην μπορώντας να βρει στην ύπαιθρο δουλειά και ταίρι.
Τώρα δουλειά βρήκε, σε ράφι γνωστού πολυκαταστήματος, αιματοστύφτη ανθρώπινων ζωών, στα προσωπικά του όμως αντιμετωπίζει προβλήματα.
Εν τάχει μου είπε, πως ερωτεύτηκε έναν τραγουδιάρη καρδερίνο..
Αυτό κι αν είναι πρόβλημα...

Το να πετάς στις μέρες μας είναι ένα κάποιο θέμα, είπε ο αρκουδολαγός και έφυγε σκυθρωπός πατώντας δυνατά τις πατούσες του στο δρόμο της φωτιάς...

Υ.Γ.2. Το εισιτήριο με έφερε τελικά στο παραθεριστικό μου θέρετρο που μοιάζει λιγάκι με φέρετρο οργής ...Ο νους μου όμως, είναι πίσω στα άλλα, σε αυτά που θέλουνε δουλειά.

Υ.Γ.3. Ευχαριστούμε για τις σκέψεις και τις εμπειρίες που μοιράστηκαν..