Asticanthropus Melancholicus

Οι πρώτες βροχές του φθινοπώρου δεν είναι λυγμοί και ποιητικά κλάματα για χαμένες αγάπες και ανεκπλήρωτους έρωτες ή για τη Μυρτώ και το Μανώλη  που ποτέ δεν ήρθαν πίσω

Είσαι εσύ αστικάνθρωπε (Atticanthropus) που θρηνείς για όλα αυτά που δε θα έρθουν ποτέ να σε συναντήσουν, για όλα αυτά που προσμένεις και είναι νεκρά πριν ακόμα τα κάνεις σκέψη.

Δεν είναι οι στάλες της βροχής που σε κάνουν να θρηνείς. Είναι η έλλειψη της οσμής του νωπού χώματος που δεν έρχεται πια σε εσένα.

Και σου προκαλούν αυτή τη θλίψη, που εσύ βαφτίζεις ποιητική..


Στην ύπαιθρο, οι πρώτες βροχές μόνο χαρά φέρνουν.
Χαρά για τη σπορά τη νέα, την εύφορη. Κι είναι πάντα ελπιδοφόρα.
Και πάντα συνοδεύονται από χαμόγελα ανθρώπων με κουρασμένα χέρια και πνευμόνια γεμάτα.
Σηματοδοτούν την παραγωγή, την τροφή,  την αρχή ενός κουραστικού κύκλου.

Για τους χειρώνακτες τα πρωτοβρόχια στην πράξη είναι δρόμος, χωμάτινος με στροφές και εμπόδια
(Και θρηνείς εσύ γι'αυτά?)

Για σένα είναι θεωρήματα ακραίας μελαγχολικής λογοτεχνίας.
Κι είναι η αφορμή σου να μοιρολογήσεις την τσιμεντένια σου ζωή
Την τσιμεντένια μας ζωή.

Η μελαγχολία  που προκαλούν τα πρωτοβρόχια είναι ένα σύνδρομο. Αστικό. Μητροπολιτικό. Πρωτοκοσμικό.