εκεί που δεν τα σπέρνουν φυτρώνουν τα όνειρα.
Έπειτα σου 'πε πως ζει μονάχα τις στιγμές
Την κοίταξες με τη βεβαιότητα αυτή της απορίας.
Την ξέρεις την ιστορία, σκέφτηκες.
Από την αρχή ως το τέλος της.
Ζεις τις στιγμές, τις όμορφες, τις δυνατές, τις αλύγιστες
Κι ύστερα κρατάς μοναχά τη ματαιοδοξία της εμπειρίας.
έρωτας σου λέει μετά, μια αέναη μουσική οδύνης.
και έπειτα ξυπνά η μνήμη και καταλαβαίνει ότι έχει μείνει μοναχή.
αυτό το παντού και πουθενά είναι που τελικά πρέπει να μισήσεις. Δεσμευτικότατο!
Κι ύστερα γέλασες με την ψυχή σου!
Πόσο δίκιο έχεις,της λες ψιθυριστά
Μην χαλάσεις και τη στιγμή...
είπες να την αφήσεις να ονειρεύεται τα φαντάσματα που δημιουργεί.
και να προχωρά.
εξάλλου εσύ από την αρχή αποτελούσες το παρελθόν της.
3 σχόλια:
<>
Αυτό κρατώ και σου στέλνω τη σκέψη μου. Γιατί είσαι πάντα μέσα στο μυαλό μου και λες αυτά που δεν μπορώ εγώ να πω.
Δε θα πω τίποτα άλλο,έτσι για να μη χαλάσω και τη στιγμή!
"και έπειτα ξυπνά η μνήμη και καταλαβαίνει ότι έχει μείνει μοναχή."
Διότι πάνω στα εισαγωγικά δεν το εμφανίζει πανάθεμα τα ιντερνετ και τις τεχνολογίες!
χαχα!
Είπα να μη σου χρυσώσω το χάπι!;-)
Χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου