Στην κοινωνία βιαστή είμαστε όλοι οροθετικές πόρνες.

η ζωή που μας ζώνει, αυταπάτη μιας υπερκορεσμένης πραγματικότητας που μας βαφτίζει "ζωντανούς".

Θύμα κι αυτή μιας απραξίας σπάταλης που υπερβαίνει την υπεραξία της.

Που δεν παράγει παρά μοναχά αναπαράγεται σε κλινικές και κέντρα υπογονιμότητας.

Και τα σπέρματα, δεν πιάνουν σε παρθένες.

Δεν είναι κρίνα να γεννήσουν εκατομμύρια Χριστούς κι οι Παναγίες ψόφησαν πριν καν γεννήσουν. Ερμαφρόδιτες οδύνες τους καταφάγαν τα σωθικά.

Στην κοινωνία βιαστή είμαστε όλοι οροθετικές πόρνες.

Χριστοί και Παναγίες σοδομισμένοι από τα θεία.

Νόθα παιδιά.

Τα μπάσταρδα που ξεχειλίζουν υπεραιωνόβια μνήμη.

Κι ο καλλιτέχνης τραγουδά για αγάπες και λουλούδια που δε σαπίζουν ποτέ.

Στην υγειά του σαθρό ρομαντισμού λοιπόν, που κάνει κάθε στιγμή την ουσία να φαντάζει ανούσια

Στην υγειά των ξένων που δε θα 'ρθουν στον τόπο σου ποτέ

Στην υγειά των παιδιών που γεννήθηκαν και γινήκαν πέτρες

Στην υγειά του Χριστού που δεν έγινε  Αντίχριστος

Στην υγειά και της Παναγιάς που δεν έχει μυρίσει κρίνο ποτέ

Ντάνα είπε η μικρή γκέισα πριν ακόμα βγάλει το πρώτο της δόντι.

Νταβά είπα εγώ, πριν με ξεράσει από τα σπλάχνα της η κοινωνίας τούτη